Climbing El Misti 5825 m -Arequipa Peru

Zaterdag was het eindelijk zover: mijn allereerste poging om een vulkaan te beklimmen. Dankzij Tom zijn Peruaanse vriendin konden we dit nog tegen een schappelijke prijs doen (1/3 van de prijs voor een gelijkaardige expeditie in Ecuador).

De enige specifieke voorbedereiding op de klim was een hele vrijdag niets anders dan water drinken, de hoogtegewenning zou wel snor zitten. De motivatie om de vulkaan te bedwingen was sterker dan de goesting in een pint.

Dag 1. zaterdag

Vertrek per mini-bus naar het vertrekpunt van de beklimming (op +/- 3400m hoogte, Arequipa ligt op 2300m) samen met Tom, de berggids, een Sloveens koppel en een Kiwi. El Misti kwam dichter en dichter en dichter en leek alsmaar hoger en hoger en steiler en steiler: waar zijn we nu weer aan begonnen. Programma van de eerste dag: klimmen naar het basiskamp op 4700m om daar wat te acclimatiseren. Al bij al toch nog een vrij lastige tocht in de brandende zon met onze zware bepakking. De riemen van de rugzakken sneden redelijk in ons tere velletje. Na zowat 4 uur puffen bereikten we heelhuids het basiskamp, waren we toch al zover. Helaas voor Tom was zijn acclimatisatie niet 100% (enkel in Arequipa verbleven) en kreeg hij op een zucht van het base camp met de gevreesde Soroche af te rekenen: barstende koppijn en braakneigingen. We hoopten tevergeefs dat een paar Diamoxenen Dafalgans de symptimen van de hoogteziekte zouden overwinnen. Dat beloofde een miserabele nacht voor Tom. De gids/kok deed zijn uiterste, en gesmaakte best om ons een treffelijk avondmaal voor te schotelen. Het was ondertussen zo koud geworden dat na 2 happen onze spaghetti ijskoud had. Alle mogelijk lagen kledij aangetrokken: thermisch ondergoed,polar fleece,winddichte broek, windbreker,regenjas, ons buffken,muts en dikke handschoenen. Enkel de magnifieke zonsondergang hield ons omstreeks 18u nog uit onze warme slaapzak. Ondanks mijn halfbevroren vingers toch nog enkele magnifieke foto`s kunnen maken. Na ons met een schoenlepel in een tentje gewrongen te hebben, 3 man in een klein tentje konden we ons opmaken voor een rillende nacht in ons slaapzake. Koud, koud, nog nooit zo koud gehad. Het urineren (op ze`n schoon vlaams) werd zo lang mogelijk uitgesteld maar bleek toch onvermijdelijk. Gelukkig vergulde het schitterde zicht op de blinking lights van Arequipa de pil een beetje.

Dag 2: zondag

1u30 wake up call, rising ging nog, shinen ging ons wat minder af. Berekoud en geen oog dichtgedaan. De symptomen van Tom zijn hoogteziekte waren helaas niet afgenomen. Dar viel zijn droom om El Misti te belkimmen in duigen. Na een licht ontbijtje de hoofdlampjes op en om 2u begonnen we met ons uitgdund groepje aan de uiteindelijke beklimming. Na nog geen 3 kwartier moest ons Sloveense medeklimmer opgeven en naar het base camp terugkeren, toen waren we nog met 3. Ondanks alle lagen kledij bleef het toch nog een uiterst frisse bedoening. Gelukkig klommen we zonder onze zware bepakking en gleden de duistere klimuurtjes tergend traag voorbij, geen klote te zien, enkel zwoegen. Daybreak, prachige zondsopgang,eindelijk gedaan met het monotone stappen en konden we wat van het landschap genieten. Met het verloop de uren werd het klimmen steeds zwaarder: de koude, de honger, de vermoeidheid en de steeds ijler wordende lucht begonnen hun tol te eisen. Ik pompte mezelf constant in dat enkel de hoogteziekte de poging om de top te bereiken mocht laten opgeven, vermoeidheid en dergelijke zijn enkel voorbijgaande fenomenen. Het laatste anderhalf uur van de beklimming warenecht zel de allerzwaarste, met de tocht in zicht over vulkanische as naar boven ploeteren. Alsof je op 5600m hoogte een zandduin van een paar honder meters op moet klimmen. In tegenstelling tot mijn verwachting veroorzaakte het bereiken van de top niet meteen een euforische gevoel, het enig wat telde was neerliggen en wat op adem komen. Pas na 15 minuten kon ik de medeklimmers gaan feliciteren, van het uitzicht genieten en mezelf feliciteren met de prestatie.

Na een 30-tal minuten op de top werd het tijd om de afdaling aan te vatten. Piece of cake, op vulkanische as met reuzestappen+bij elke stap nog een kleine halve meter doorgleden. Waar het 6 uur naar boven klauteren was stonden we na nog geen uur al terug in het base camp. Bleek dat onze Slovaak 2 uur na zijn terugkeer toch nog een poging om de top te bereiken begonnen was. Het was die jongen achteraf bekeken meer dan gegund om de top te bereiken maar op dat moment wou ik enkel terug naar beneden en eten, douchen en slapen.

He, he I did it.