Torres del Paine

Terug in ons warm en cosy hostalleken bij mama Theresa (creme van een madammeken) dwaalden ons gedachten constant terug af naar die magische 5 dagen in het Torres del Paine Park. Herinneringen aan die schitterende bergtoppen,meren en gletsjers . Zoveel natuurschoon dat het een droom lijkt. Een van de vele hoogtepunten tijdens deze reis.

Volledig voorzien op alle weersomstandigheden en geequipeerd met alle noodzakelijk kampeermateriaal stonden we dan eindelijk aan de ingang van het park. Geladen als pakezels met nog eens eten voor 5 dagen in de rugzak klaar voor de welbekende W-trekking. Onze Bourgondische inborst onderscheidt ons natuurlijk van de rest van de wereldbevolking. De rest met enkel noedels en pasta klaar in 3 minuten als voeding, wijlie met verse tomaten en ajuinen, look, blikken erwten/tonijn/spaghetti-saus,pannenkoeken en nog het een en het ander. Het exacte gewicht van de rugzak is niet direct gekend, maar Evy kon hem in elk geval niet optillen. Positief punt, de rugzak werd elke dag wat lichter. Plaats voor een tent was er niet meer, die huurden we ter plekken. Makkelijk en zonder geklungel om die tent met al die windvlagen op te zetten.

Gelukkig kon de rugzak na 2 uur achtergelaten worden aan de refugio en konden we zonder die last verder wandelen naar de Torres. Na een dikke 2 uur klauteren stonden ze daar dan die 3 granieten torens van 2600 tot 2900 m hoogte. Sommigen noemen ze de Penis del Paine, ze hebben natuurlijk wel iets weg van fallussymbolen. De wandeling terug was een fluitje van een cent. En 2 uur later kon chef el Sucado aan het avondmaal beginnen. Een pasta met verse groenten, had je al die professionele trekkingjanetten grote ogen moeten zien trekken. Ook Tom had meer dan voldoende bekijks met zijn sarcofaagtentje. Met 600 gram een pluimgewicht maar zeker niet geschikt voor claustrofobisch aangelegde personen.

Dag 2 was helaas een volledige dag van 6 uur sjauwen met de rugzak. Gelukkig was het landschap van dien aard dat zagen en fretten niet direct in ons opkwam. De weg liep hoofzakelijk langs een meer en was bijlange niet zo lastig als het traject van de eerst dag. De rugzak woog ook al een kilootje of 2 minder zwaar.

Dag 3 was misschien wel de mooiste, langste en lastigste wandeling van allemaal. Na 2 uur bereikten we het campemento Italiano waar we de rugzakken achterlieten om dan verder Valle Frances in te wandelen. De vermoedheid en ook wel wat slaapgebrek woog wat door en het einde van het middelste been van de W hebben we helaas niet bereikt (Tom de Haas natuurlijk wel). De mirador van Glaciar Frances hebben we nog bereikt maar tijdgebrek dwong ons tot een voortijdige terugkeer. We moesten nog terug naar het campemento om onze rugzak op te halen en dan nog 2 uur verderstappen naar Camping Pehoe. Evy kreeg een welverdiende nachtrust in de refugio, lekker warm en comfortabel, terwijl Kristof en Tom een tent deelden. Stormen dat het die nacht deed, gelukkig was ons tentje bestand tegen het Patgonische natuurgeweld.

De volgende dag regenen en waaien. Nog een geluk dat we slechts 4 uur moesten stappen naar camping Grey. Daar aangekomen bleken onze slaapzakken en reservekleren nat te zijn. Dat beloofde een goede training voor de kaakspieren daar in de tent naast die ijsklomp, Glaciar Grey genaamd. Wij hadden alle campings op voorhand gereserveerd en betaald en konden daarom niet zoals Tom terugkeren naar Camping Pehoe. Naar de avond toe kaarde de hemel wat uit en konden we onze spullen nog wat te drogen leggen. Met een flesje wijn nog zolang mogelijk naast het haardvuur blijven plakken vooraleer de koude nacht buiten door te brengen.

Helaas voor zij die terugkeerden naar Pehoe was het de volgende ochtend een clear blue sky en kregen we een prachtig zicht op de gletsjer. De wandeling terug naar Pehoe was meer dan aangenaam. Het tempo diende wel strak gehouden te worden omdat we om 12u30 de ferryboot naar de uitgang van het park dienden te halen.

Bye, bye Torres, het was goed, bedankt en tot weerziens.