La Paz-bolivia

De avond in Copacabana werd nog een een uiterst aangename manier verdergezet. Eerst en vooral een ijskoud Pilsenerken drinken op het strand van Copacabana en wachten op de zonsondergang. Nu ja strand, dat stuk stof en gruis tussen de laatste huizen en het Titicacameer. Alleen wordt het op zo'n goede 3800m hoogte nogal koud en konden we niet anders dan terug naar het hotel sprinten om warme kleren op te halen. Alleen jammer dat onze sprintsnelheid wat afgebot is waardoor we de zonsondergang op een haar na misten. Na het verorberen van een heerlijke forel ( van ons leven nog zoveel forel niet gegeten als tijdens die week aan het Titicacameer) nog een stukje live music meegepikt in een tof cafeetje. Het bandje bestond uit enkele muzikaal aangelegde leden van de lokale hippie scene (softies tot en met), ze speelden wel niet slecht. Belangrijker was dat we gelegen in kussens een bijzonder smakelijke Baileys koffie konden degusteren.

Terug de boot op, naar Isla del Sol deze keer. Onze plan was om ons te laten afzetten op het noordelijke deel van het eiland en te voet naar het zuidelijke deel te wandelen, een slaapplaats te zoeken en de volgende dag terug te keren naar Copacabana. In het noordelijke deel nog wat ruines (beginnen er stilletjesaan onze buik van vol te krijgen) en een museum bezocht vooraleer aan de wandeling te beginnen. Tom de Haas ging er wederom als een pijl uit een boog vandoor, wij daarentegen kozen een wat langzamer tempo om volop van het landschap te kunnen genieten. Isla del Sol was echt het mooiste eiland in het meer dat we bezochten, het deed ons ergens aan Mallorca denken. Samen met 2 toffe Amerikaanse meiden (ze bestaan maar ge moet er goed naar zoeken) vonden we een proper en treffelijk onderdak voor de nacht. De zonsondergang werd bewonderd met een Pilsener in de hand en wederom waren enkele forellen zo dom dat ze zich lieten vangen.

Terug in Copacabana gelijk de bus op naar La Paz. Wat een ligging deze stad. Eerst doorkruisten we de arme buurten van El Alto (omgekeerde wereld, de armen boven in de stad en de rijken vanonder) om dan de stad geklemd tussen de canyon met de besneeuwde toppen van de Cordillera Real op de achtergrond te zien liggen. Enkele honderen meter lager kon de zoektocht naar een treffelijke slaapplaats beginnen. De zoektocht naar slaping was kattepis vergeleken met de zoektocht naar een cafeetje, ontgoocheld moesten we zonder night cap naar bed.

Onze eerste dag in La Pas was qua weer op z'n minst wisselvallig. De voormiddag werd benut op Tom zijn Ipod terug aan de praat te krijgen, helaas zonder enig resultaat. In de namiddag werd onze trip naar de Jungle vastgelegd. Donderdag tot maandag zitten we in en rond Rurrenabaque en volgende woensdag wagen we ons aan de Most Dangerous Road in the World.

Met ons gat op de zulle bekeken we de bonte mengelmoes van welriekende Indiaanse vrouwen, geuniformde schoolmeiden en straatverkopers die voorbij paradeerden. Ooit eens een blinde een DVD zien kopen, wijlie wel. Enkele luide knallen deden ons hart overslaan, geen La Paz zonder betogingen allerhande. De voetzoeker verkopers moeten hier gouden zaken doen. La Paz is een gevaarlijke stad, surtout wanneer het regent, de straten worden spek en spek glad.

Tot een volgende aflevering.

Evy en Kristof