Inka Jungle Trial

Samenstelling van de groep. 1 Chilenen / 1 Fransmans / 1 Italiaanders / 3 vloamingen

Dag 1

Busrit van 4 uur naar Quilabamba op een hoogte van 4400 m om onszelf en onzen velo 3200 m naar beneden te storten. In theorie een afdaling van 5 uur. Een tropische stortbui, falend materiaal ( platte banden, onze Chileense rambo verloor zelfs zijn ketting en derailleur) en een gebrek aan reserve onderdelen maakten dat we iets langer onderweg waren. Wisselende landschappen: van het hooggebergte naar de jungle en al wat daar tussen ligt. De maaltijd in een Peruaanse jungle-Carrestel was een belevenis op zich. De dapperen die zich in de keuken waagden kwamen met straffe verhalen terug. Maar ach, onze darmen zijn al het een en het ander gewend en hielden zich ook deze keer kloek. Noch natte voeten door de aangezwollen bergriviertjes die we moesten dwarsen , noch blaren op de handen, noch immense zadelpijnen konden ons plezier vergallen. De invallende duisternis dwong ons in het laatse dorpje voor Santa-Maria halt te houden en ander vervoer naar Santa-Maria te zoeken. Binnen de korste keren stond half het dorp die 6 gringos met hun velos aan te gapen, onze X-factor doet het blijkbaar zelfs in afgelegen jungle dorpen nog altijd. De accomodatie was in het allerbeste geval basic te noemen, maar ook op dat vlak zijn we al volledig afgekickt van de westerse luxe. Een slippertje bij het ontvluchten van de ijskoude douche zorgde voor enkele serieuze snedes in Krie zijn linker grote teen, de tweede dag beloofde een pijnlijke wandeling.Na het afslachten van enkele tientallen van onze 30 miljoen vliegende,stekende en bijtende vriendjes konden we eindelijk naar bed.

Dag 2

Om 5 uur uit ons bed voor 7 uur afzien. Initieel wat gemor omwille van de vroege start, maar later bleek waarom de gids zo vroeg op pad wou. De vochtige warmte was de killer op deze hike. Nog nooit zo moeten zweten in ons leven, surtout Kristof zag af met zijn teenblessures. Sensationeelste moment van de dag: de rivier oversteken in een primitief kabelkarretje. Aangenaamste moment van de dag: warmwaterbad nabij onze bestemming Santa Theresa. Baalmoment: het verlaten van het warmwaterbad en de kusjes van onze kleine jungle vriendjes.

Dag 3

Ietjes makkerlijkere hike van 5 uur naar Aguas Calientes, wel net zo hard moeten zweten als de vorig dag. Betere accomodatie: een eigen WC en een warme douche=pure luxe.

Dag 4

Hadden in theorie om 4 uur moeten opstaan om voor dag en dauw de beklimming van de trappen richting Machu Picchu aan te vatten. De gidsen hadden samen met den Tom en onze hilarische Italiaander pinten staan lekken tot een klein gaatje in de nacht en hadden zich natuurlijk overslapen. Alhoewel slechts een beklimming van anderhalf uur toch enorm lastig. Maar de beloning van al dat lijden was niet van de minste: het aanschouwen van de ruine der ruines. Onvergetelijk.

Foto Machu Picchu

Foto Tante Evy en nonkel Tom

Foto Inka Jungle Trail

Foto Inka-Jungle Trail . the bikateers

Foto Santa Maria Trek /// Inka-Jungle Trail

176 computers

176 verschillende computers hebben tot nu toe op de link naar het gastboek gekikt (de blog zelf heeft geen statiestieken). Wijzelf bekijken het gastenboek vanop ultraguest.com en tellen bijgvolg niet mee in de statiestieken.
843 keer werd de link naar het gestenboek aangeklikt.

Nu zijn wij natuurlijk curieus om te weten wie er achter die 176 computers zit of zat.

Santa Maria trek naar Machu Picchu

De echte Inca-trail zit volgeboekt omdat er een beperking is van 450 man per dag (inclusief gidsen en porters). Als alternatief hebben we voor de Santa-Maria trek gekozen, Tom had de trail vorig jaar al gedaan.
4 dagen/3 nachten
maandag: downhill mountainbik
dinsdag en woensdag: wandelen, warmwaterbaden nemen en wat kleinere ruines bezoeken
donderdag. de ruine der ruines

Valle Sacrado

De Heilige Vallei van de Incas begnt in Pisac en volgt de beding van de Urumbamba tot in Ollantaytambo.

Pisac
Machtig uitzicht vanop de bovenste delen van de hoogste delen van de ruines op de vallei en de terassen (als eerbetoon aan Pacha Mama in de vorm van een vrouwenborst, wel heel veel verbeelding nodig). Indrukwekkende ruines, we hadden toch gauw 1.5 uur stappen nodig om alles te zien.

Ollantaytambo
Een bezoek aan de ruines van het fort/tempel begon al meteen met een fikse klim, een steile trap langs de terrassen. Wij al blazen en puffen, dan pas dringt het besef van de krachttoeren die de Incas hier uithaalden echt tot je door. Stenen tot 50.000 kg moesten die kastaars naar boven slepen. Door de schuld van die snode Spanjaarden hebben ze de tempel nooit kunnen afwerken, fuck Pizarro en zijn kornuiten die hier trouwens fel op hun doos gekregen hebben van Manco Capac. Oftewel Guldensporenslag van de Incas.

Urumbamba
Geen reet te zien en te beleven, hebbener gewoon 1 nachtje gemaft. Wel 2 schittrende wandelingen in de buurt. Een prachtige wandeling van Marras (een klein, authentiek dorpje) naar Moray met zijn schitterende terassen in de vorm van een amfitheater. Mooie wandeling van 12 km (heen en terug) doorheen de pampa met een uitzicht op de besneeuwde toppen van de Corillera. Even onstond er bijna een gevecht in regel toen Evy wat koeken wou uitdelen aan herdertjes, ze dacht dat er maar 3 waren maar plotseling stonden er een stuk of 10 en natuurlijk hadden we niet genoeg voor iedereen.
We konden wederom geen genoeg krijgen van het wandelen en stapten gelijk door van Maras naar Las Salinas. Te midden van de bergen liggen daar zoutpannen met enkele duizenden zoutbekkens. Schitternde kleuren.
Geslaagde dag, niet allen de omgeving maar ook de bestemmingen waren de inspanning waard(in de brandende zon terwijl wij op regen voorzien waren).

Kristof en Evy

Moray en La Salinas

Pisac

Kenko

Sacsahuaman ofte sexy woman

Zorro

Sylvie

Sucado op de berg Wally in de Deja-Vu salsa dansen met de gidsen van de Colca-trek.

Cuzco-Peru

Maandagavond de nachtbus op naar Cuzco, wederom een perfecte nachtrust. Gelijk de koe bij de hoorns gevat en dinsdagmorgen gelijk de culturele mens beginnen afgeven. Op het programma:1 Incasites en 1 kloosters. Stilletjesaan beginnen we experts in de religieuze kunst te worden. Woensdag van hetzelfde religieuze laken een broek genaaid: 2 kerken en 1 museum voor religieuze kunst. 148 gekruisigde christussen op 2 dagen tijd werd nu net een beetje van het goede teveel. De rest van de dag koffietje drinken, barretjes verkennen en plannen smeden voor de komende dagen/weken. Toch wel stoemelings in de Mama Africa gesukkeld tot een heeeeel klein stukje in de nacht.

Vandaag (donderdag) na van hotel verhuisd te zijn het Inca-luik begonnen. 3 Incasites in de omgeving van Cuzco te voet en te paard bezocht. Verdomd goede metsers die kastaars,indrukwekkend. Als uitsmijter nog een klooster met heeel veeeel religieuze kunst verorberd, kwestie van geen afkickverschijsels te krijgen.

De komende 2 dagen verlaten we Cuzco om nog meer Inca-sites te bewonderen in de Heilige Vallei van de Inca^s.

El Misti zonder woorden

Climbing El Misti 5825 m -Arequipa Peru

Zaterdag was het eindelijk zover: mijn allereerste poging om een vulkaan te beklimmen. Dankzij Tom zijn Peruaanse vriendin konden we dit nog tegen een schappelijke prijs doen (1/3 van de prijs voor een gelijkaardige expeditie in Ecuador).

De enige specifieke voorbedereiding op de klim was een hele vrijdag niets anders dan water drinken, de hoogtegewenning zou wel snor zitten. De motivatie om de vulkaan te bedwingen was sterker dan de goesting in een pint.

Dag 1. zaterdag

Vertrek per mini-bus naar het vertrekpunt van de beklimming (op +/- 3400m hoogte, Arequipa ligt op 2300m) samen met Tom, de berggids, een Sloveens koppel en een Kiwi. El Misti kwam dichter en dichter en dichter en leek alsmaar hoger en hoger en steiler en steiler: waar zijn we nu weer aan begonnen. Programma van de eerste dag: klimmen naar het basiskamp op 4700m om daar wat te acclimatiseren. Al bij al toch nog een vrij lastige tocht in de brandende zon met onze zware bepakking. De riemen van de rugzakken sneden redelijk in ons tere velletje. Na zowat 4 uur puffen bereikten we heelhuids het basiskamp, waren we toch al zover. Helaas voor Tom was zijn acclimatisatie niet 100% (enkel in Arequipa verbleven) en kreeg hij op een zucht van het base camp met de gevreesde Soroche af te rekenen: barstende koppijn en braakneigingen. We hoopten tevergeefs dat een paar Diamoxenen Dafalgans de symptimen van de hoogteziekte zouden overwinnen. Dat beloofde een miserabele nacht voor Tom. De gids/kok deed zijn uiterste, en gesmaakte best om ons een treffelijk avondmaal voor te schotelen. Het was ondertussen zo koud geworden dat na 2 happen onze spaghetti ijskoud had. Alle mogelijk lagen kledij aangetrokken: thermisch ondergoed,polar fleece,winddichte broek, windbreker,regenjas, ons buffken,muts en dikke handschoenen. Enkel de magnifieke zonsondergang hield ons omstreeks 18u nog uit onze warme slaapzak. Ondanks mijn halfbevroren vingers toch nog enkele magnifieke foto`s kunnen maken. Na ons met een schoenlepel in een tentje gewrongen te hebben, 3 man in een klein tentje konden we ons opmaken voor een rillende nacht in ons slaapzake. Koud, koud, nog nooit zo koud gehad. Het urineren (op ze`n schoon vlaams) werd zo lang mogelijk uitgesteld maar bleek toch onvermijdelijk. Gelukkig vergulde het schitterde zicht op de blinking lights van Arequipa de pil een beetje.

Dag 2: zondag

1u30 wake up call, rising ging nog, shinen ging ons wat minder af. Berekoud en geen oog dichtgedaan. De symptomen van Tom zijn hoogteziekte waren helaas niet afgenomen. Dar viel zijn droom om El Misti te belkimmen in duigen. Na een licht ontbijtje de hoofdlampjes op en om 2u begonnen we met ons uitgdund groepje aan de uiteindelijke beklimming. Na nog geen 3 kwartier moest ons Sloveense medeklimmer opgeven en naar het base camp terugkeren, toen waren we nog met 3. Ondanks alle lagen kledij bleef het toch nog een uiterst frisse bedoening. Gelukkig klommen we zonder onze zware bepakking en gleden de duistere klimuurtjes tergend traag voorbij, geen klote te zien, enkel zwoegen. Daybreak, prachige zondsopgang,eindelijk gedaan met het monotone stappen en konden we wat van het landschap genieten. Met het verloop de uren werd het klimmen steeds zwaarder: de koude, de honger, de vermoeidheid en de steeds ijler wordende lucht begonnen hun tol te eisen. Ik pompte mezelf constant in dat enkel de hoogteziekte de poging om de top te bereiken mocht laten opgeven, vermoeidheid en dergelijke zijn enkel voorbijgaande fenomenen. Het laatste anderhalf uur van de beklimming warenecht zel de allerzwaarste, met de tocht in zicht over vulkanische as naar boven ploeteren. Alsof je op 5600m hoogte een zandduin van een paar honder meters op moet klimmen. In tegenstelling tot mijn verwachting veroorzaakte het bereiken van de top niet meteen een euforische gevoel, het enig wat telde was neerliggen en wat op adem komen. Pas na 15 minuten kon ik de medeklimmers gaan feliciteren, van het uitzicht genieten en mezelf feliciteren met de prestatie.

Na een 30-tal minuten op de top werd het tijd om de afdaling aan te vatten. Piece of cake, op vulkanische as met reuzestappen+bij elke stap nog een kleine halve meter doorgleden. Waar het 6 uur naar boven klauteren was stonden we na nog geen uur al terug in het base camp. Bleek dat onze Slovaak 2 uur na zijn terugkeer toch nog een poging om de top te bereiken begonnen was. Het was die jongen achteraf bekeken meer dan gegund om de top te bereiken maar op dat moment wou ik enkel terug naar beneden en eten, douchen en slapen.

He, he I did it.

Trekking Colca

Via de geapprecieerde hulp van Tom zijn Peruaanse vriendin Keyla konden we dinsdag,woensdag en donderdag in de Colca Canyon gaan rondtrekken. Volgens de Peruanen is dit de diepste canyon ter wereld, al is hun berekingswijze niet voor 100 procent de juiste. Ze rekenen namelijk vanaf de hoogste bergpunt in de canyon. Desalniettemin was het een sereius inspannende trekking, De eerste dag 5 uren op de bus, 3 uren afdalen -steil- en 2 uren klimmen waarvan het laaste uur in het duister. Zware kost. De tweede dag 1.5 uur afdalen, 3 uurtjes verpozen in een oase tot het wat afkoelde en dan 3 uur klauteren naar boven.

Gelukkig was de derde dag dieetkost. Een uurtje Condor spotting aan Cruz del Condor. Indrukwekkende beesten. Als we later groot zijn en veel veel geld hebben placeren we ons een Condor voiliere in onze tuin.
Een uurtje plonzen in de thermische baden van Chivay-40 graden, zaaalig na 2 zware dagen in de Canyon.

De gevolgen van de uitspatting na de terugkeer in Arequipa laten zich nu nog altijd redelijk goed voelen.

Groetjes,
Kristof en Evy.

Arequipa-Peru

De mooiste en aangenaamste Peruaanse stad tot nu toe. Alhoewel het de tweede grootste stad van Peru is is het hier toch proper, relatief rustig en veilig. Behalve die ene straat natuurlijk waar wij helaas doormoeten om onze hostal Tambo Viejo te bereiken. Tof hostalleke die Tambo, tuintje, zonneterraseken met een schitterend uitzicht op de Misti en de andere omliggende vulkanen, een barreken -gelijk da van nonkel Benny, nen hond, een katte en nen papegaai. Wij hebben de papegaai zijn vocabulaire ondertussen al wat uitgebreid.

De Plaza de Armas is echt een leuk plein met alles erop en eraan - duiven, een fontein, een kathedraal en s avonds prachtig verlicht.

Zondag en maandag een beetje de culturele mens afgegeven. Bezoek aan het klooster van Santa Cataline, echt een stad in de stad. Vooralsnog geen roepingen te melden.

Het museum van de ijsprinses Juanita was meer dan de moeite waard. Vreid verhaal dat da kind heeft meegemaakt. 500 jaar geleden werd da schaap geoffererd alboven op een berg van 6300m hoogte om de goden gunstig te stemmen. Meer kunnen we der niet over kwijt, het verhaal is een beetje te erg voor gevoelige lzeres en lezeressen Een vulkaan uitbrsting deed in 1995 het ijs op de bergtop smelten en sinds ze haar perfect geconserveerde lichaam ontdekt hebben zit dat schaap ingevrozen in een glazen vitrinekast.

Het culturele hoofdstuk werd vandaag afgesloten met alweer..... een bezoek aan een klooster. Tot veel meer waren we niet in staat, de heftigheid van gisterennacht in de Deja Vu zit daar wel voor een groot deel tussen.

Arequipa

Flanerend en fotograferend op de Plaza Des Armas van Arequipa loop ik, Kristof, Tom Taghon tegen het lijf zeker.De wereld een dorp zeggen ze toch.

De komende 3 dagen vertrekken we met volle goesting op treking in de Colca-Canyon.

Zaterdag volgt het grote werk en wagen Kristof en Tom een poging om in 2-dagen de vulkaan Misti te beklimmen.

Nazca 06/10

1. Nazca-lijnen. Figuren van honderden meter lang en breed (condor, aap, driehoeken en andere figuren) die door de Nazca cultuur (300-900 n.Chr) in de woestijn werden getekend. Nut, doel van deze lijnen? Onbekend, vele theorien doen de ronde. Gaande van landingsplaatsen voor ET en zijn vriendjes tot een gigantische astrologische kalender.
In de lucht maar! Kwestie van dit fenomeen met onze eigen ogen te aanschouwen. Op en neer, heen en weer, onze Chesna piloot ging echt wel wild te keer. Van de 5 passagiers hebben 3 ervan hun ontbijt voor een tweede keer kunnen aanschowen.

2. Chauchilla begraafplaats. Skulls en Bones genoeg om wel 100 Hells Angel lokalen te decoreren.

Foto

1.Herken de Nazca-lijn en win een pint. Alle commentaren welkom.
2. Wie zit er in de mummie? Alle commentaren welkom.

busreis Huaraz-Lima-Ica-Nazca

Aloha, om 22u vertrokken en aangekomen in Nazca om 16.00u! What a day...

trekking Parque Nacional Huarascan/Cordillera Blanca

Onze eerste trekking en wat voor een! De Cordillera Blanca is UNESCO werelderfgoed en terecht. Prachtige lagunes, watervallen, riviertjes, gletsjers en de mooiste berg ter wereld: de Alpamayo (= berg in de vorm van een diamant en daarom terecht Diamantberg genoemd).

We doorkruisten al dit lekkers in het gezelschap van onze gids Hector, ezeldrijver Jose, een Brits-Iers koppel en jammer maar helaas ook 2 Israeli's. Het Brits-Iers koppel moest de 2e dag al afhaken wegens digestieve problemen, hadden het maar de 2 joden geweest. Alle cliches omtrent de joden werden door deze 2 weer eens dik in de verf gezet.Verder geen commentaar, Pater Leman leest misschien mee.

Niet zonder trots vermelden we hier de oversteek van een bergpas op de barre hoogte van 4750m. Kamperen op 4150m, met de hemelsluizen wijd open in een waterdichte tent, Peruvian style: de zak en de spoel werden danig op de proef gesteld...

De kleine ongemakjes ten spijt, een prachtige vierdaagse!

Huaraz

Ontbijt op het zonovergoten dakterras van Cafe Andino: de beste koffie tot nu toe en een spectaculair uitzicht op de besneeuwde bergtoppen van de Cordillera Blanca. What a way to start the day.
De Cordillera Blanca wordt beschouwd als een van de mooiste bergketens ter wereld. Bij het zien van zoveel blanke schoonheid kregen we spontaan een visueel orgasme.

Foto Huaraz

Foto

Foto

Chavin de Huantar

8 uur in een lilliputter martelvoertuig, in Peru mini-bus genoemd, om 3000 jaar oude ruines te bezoeken, is dat wel gezond? Zeker en vast niet, maar de Chavin site en de het prachtige landschap waren deze kleine geseling waard.
De Chavin-beschaving (1800- 300 jaar VC) werd gedomineerd door priesters . Straffe gasten die ondergrondse kanalen aanlegden om zo de aarde te doen beven en de boeren te schrik aan te jagen. Kwestie van zelf niet te moeten werken.
Ze waren zelfs slimmer dan de hedendaagse ingenieurs die nog steeds niet snappen hoe het ventilatiesysteem van de ondergrondse Chavin tempel werkt. De Chavin slaagden in om zonder een zuchtje tocht verse lucht tot in het centrum van hun aardbevingbestendig bouwwerk te krijgen.
Terecht dat de UNESCO Chavin op de werelderfgoedlijst gezet heeft.
Zonder het vertaalwerk van Eddy, de Mexicaanse Amerikaan hadden we geen snars begrepen van de uitleg van de perfect Spaanstalige gids.