Sandboarden in San Pedro

Dolle pret. Na een korte initiatie door Tom " Lord of the Boards" Taghon konden we gelijk aan de slag. In vergelijking met andere absolute beginners deden we het bijlange nog zo slecht niet. Alleen jammer dat er telkens opnieuw naar boven geklouterd moest worden.

Wij moeten dringend eens voor de eerste keer in ons bestaan op wintersport gaan.

Change of plans

San Pedro de Atacama ofte San Pedro de Strontadira blijkt een toeristenval te zijn. Je komt een makkelijk in maar eruit geraken is een ander paar mouwen. Ons plan om van hieruit naar Salta/Argentina te reizen dient door gebrek aan transport lichtjes gewijzigd te worden. Deze namiddag vertrekken we voor een ritje van 23 uur naar Santiago de Chile om van daaruit naar Patagonie door te reizen.

Kristof en Evy

Salar de Uyuni/Zuid Lipez

Enkel Joost weet hoeveel uren we tot nu toe op bussen hebben doorgebracht. Wat wij weten is dat de rit van Potosi naar Uyuni een van de mooiste busritten tot nu toe was.

Aan Uyni kunnen we echt geen woorden verspillen, een dopr van 10 keer niets. Ware het niet dat dit gat het beginpunt cq eindpunt van de rondritten door de Salar is hadden we het nooit met een bezoekje vereerd. Gelukkig was het maar voor 1 nachtje en konden we de volgende ochtend al op jeepsafari vertrekken.

Eerste stop was het treinkerkhof vol prachtige machines uit de jaren stillekens.

De Salar, een zoutwoestijn van 10.000 km2, is zo wit dat zelfs Dasch niet witter kan.Midden deze spierwitte vlakeakte ligt plots het Isla Pescado, een brok stenen met cactussen tot 12m hoog. Wetende dat deze plantjes gemiddeld 1 cm per jaar groeien en je kunt zelf uitrekenen hoe oud deze beestjes zijn.

De tweede dag stonden de lagunes op het programma. Laguna Colorada was de de mooiste van het pak . Roze water met roze flamingos, how pink can you get. Ongeloofelijk toch dat die beestjes op een hoogte van 4500m kunnen overleven. Wij zaten de ganse avond te rillen van de koude in onze spaapbunker, hoe koud moesten die beestjes het dan wel niet hebben.

Op een hoogte van bijna 5000m bij zonsopgang gijsers gaan bezichtigen is een echte beproeving voor de vis en de smoel. Gelukkig stond daarna een warmwaterbad op het programma. Zalig om bij vrieskou in dat warme water rond te spartelen en ondertussen van een schitterend panorama te genieten. Het landschap dat we doorkruisten is wellicht een van de mooiste op deze planeet.

Door technische mankementen aan ons vervoersmiddel viel het bezoek aan de Laguna Verde nogal kort uit, maar we moesten ons nu eenmaal reppen om onze aansluiting naar Chile niet te missen.

Deze proberen beschrijven zonder 100 keer de woorden prachtig en schitterend of aanverwanten te mogen gebruiken is bijna ongegonnen werk. Daarom nodig uzelf uit op een foto avondje en check it out yourself. Of nog beter nodig ons uit voor een avondje foto's kijken.

Kristof en Evy

Salar de Uyuni Zuid-Lipez

Potosi-Bolivia

Na een bangelijke taxirit, de chauffeur viel definitly onder de categorie widowmakers, levend en wel aangekomen in Potosi. Potosi ligt op 4000m hoogte en dat laat zich voelen,surtout qua temperatuur na zonsondergang.

Belangrijkste bezienswaardigheid is de Cerro Rico, een berg vol zilver en andere mineralen. Dankzij deze berg was Potosi ooit de rijkste en belangrijkste stad ter wereld. Die rijkdom vertaalde zich in tal van prachtige koloniale gebouwen. Alleen kunnen ze tegenwoordig een likje verf best gebruiken. Dankzij al het zilver dat richting Spanje stroomde konden die vermaledijde Spanjolen enkele jaren lang onze bedbedbedbedovergrootmoeders najagen.

Na 300 jaar wordt er nog altijd zilver ontgonnen door Cooperatives. Een daarvan hebben we bezocht. Eerst nog wat cocabladeren, drank en dynamiet gekocht voor de mijnwerkers, een helm met gaslamp op onze kop en hupakkee de berg in. Op 4500m hoogte zomaar eventjes 2 km diep een berg inwandelen is wel het een en het ander. In de schachten weergalmde het keur der vlaamse vloeken telkens er eentje met zen kop tegen een balk of de plafond tokte. Ventilatie nul mijn botten en de temperatuur loopt zomaar eventjes op tot 35-40 graden. We konden de onmenselijke werkomstandigheden ervaren toen we de mineros een handje wilden toesteken. Hard labour in prehistorische toestanden voor een hongerloon. Aangrijpend.

Volgende aflevering wellicht vanuit San Pedro de Atacama/Chili. Eerst nog eventjes de Salar de Uyuni doorkruisen.

Evy en Kristof

s Sucre-Bolivia

De leukste stad tot nu toe. Echt het tegenovergestelde van La Paz: rustig,proper,prachtige gebouwen en een lekker weertje. Sorry,maar het is hier met +/- 20 graden echt een lenteweertje. Bovendien logeren we ook nog eens het beste hotel tot nu toe, en dat voor geen geld. Sucre is echt wel een geseling waard.
En een geseling die hebben we echt wel gekregen. Eerst en vooral een wegblokkade met een ommeweg van 4 uur tot gevolg. Wegblokkades zijn de Boliviaane manier bij uitstek om politiek en sociaal ongenoegen te uiten. Malcontent= de baan voor een paar dagen/weken/maanden versperren. De bustrip zou dus 16 uur duren ipv 12. Lying bastards, 22 uren zaten we op dat "rijdend" wrak. Waarom rijdend tussen " "¿ Ewel, om de 2 stappen moest er aan de bus gesleuteld worden.
Hoe sleutelen ze in Bolivie aan een bus¿ Ewel, als de motor achteraan zit dan zetten we hier de alaambak in het midden van de bus. Kwestie van druk bezig te lijken.
Wat doen ze in Bolivie als ze na het sleutelen een vijs of 2 op overschot hebben¿ Ewel, die smijten we gewoon weg. Who needs those anyway.

Nu de ongemakken zijn we ondertussen vergeten dankzij de relaxte sfeer in Sucre.

Vandaag een muur vol dinosourus voetstappen bezocht. Een schoolreisachtige uitstap weliswaar maar daarom niet minder plezant.

Volgende aflevering vanuit Potosi.

Kristof en Evy

Time for an adrenaline rush

Van 4700m hoogte afdalen naar 1185m hoogte langs de "most dangerous road", kwestie van nog eens wat adrenaline door ons bloed te jagen. Per jaar storten gemiddeld 40 camions en autobussen langs de weg naar Coroico in de afgrond. De dagen voor onze afdaling waren er nog 2 vrachtwagens naar beneden gedonderd. daarom wellicht dat de politie ons vlak voor het vertrek "mucho suerte" toewenste. Wij dus met ons veloken naar beneden. Een supersonische velo met hydrolische schijfremmen, freinde verdomme beter dan mijn Firestorm. Gelukkig werd ons de afgang van bij de Intermediate Drivers ingedeeld ( of nog erger the Slow ones) te worden bespaard en konden les 3 belges met de Experts naar beneden. En route voor 65 km Downhill Madness over een stoffig weggetje vol rotsblokken , onder wat watervallen door en haarspeldbochtjes a volonte. Supertechnisch was het allemaal wel niet maar de wetenschap dat elk stuur- of remfoutje uiterst pijnlijke gevolgen kon hebben hield ons wel allert. Geen enkel malheur te melden, wel nog dat we door France 3 gefilmd werden voor het programma "Faut pas rever". Daarom da we zo wat franse woorden der tussensmijten, kwestie van hopelijk wat langer in beeld te komen.

We namen de schitterende beslissing om 1 nachtje in Coroico te blijven slapen. Coroico ligt in wat ze hier de Yungas noemen, het overgangsgebied tussen de Andes en het Amazonewoud. Lagere temperaturen, lagere luchtvochtigheid en surtout een pak minder mosquitos. Voor 10 dollar kregen we in Hotel Esmeralda volgende op onzen boterham : zwemkom,sauna,nen pool,hangmatjes, DVD's op de kamer (koos ter nu toch enen van Nevele wel Mr and Ms Smith zeker, hoera).

Coroico allemaal tof en zo, maar de dag erop moesten we dezelfde weg met de bus naar boven. Wetende dat de ravijnen zo diep zijn, dat de weg met momenten smaller is dan de carenage van de bus en dat een tegenligger kruisen resulteert in halsbrekende toeren... Echt zot waren we er niet van.

Soit, echt een plezante belevenis.

Kristof en Evy

The world's most dangerous road

Rurre trip

La Paz International Airport. Niet alleen de hoogste luchthaven maar vooral schitterend gelegen met al die besneeuwde bergtoppen op de achtergrond. Wat een leuk begin van onze trip. De ontnuchtering volgde bij de kennismaking met het vliegtuig, zo'n propeller aangedreven ding. Have a nice flight ladies and gentlemen. Broekschijters zijn we alles behalve, maar blind door de wolken vliegen wetende dat er bergtoppen van 6000 m en meer in de nabije omgeving zijn is toch wel een beetje beangstigend. Vooral omdat ons vertrouwen in de Boliviaanse hoogtemeters niet direct blind genoemd kon worden. Behalve wat hokken en schokken viel de vlucht al bij al nog mee. De piloot zette zijn vliegende sigarenkist met secure hand neer op het patattenveld dat ze in Rurre landingsbaan noemen. Deurtje open en de warme,vochtige junglelucht zorgde al gelijk voor een doorweekt T-shirt. Welcome to the jungle.

Dusty roads took us to the pampas. Een rit van een goede 3 uur naar de lodge,in wat op z'n best een aftandse Land Cruiser genoemd kon worden. Bleken we alleen met ons 3 te zijn, een gids, een vertaler, een kokin en 2 pipedos wiens taak onduidelijk was at our service. Eerste uitstap gaan zwemmen met de roze flippers. Zaten we nog geen 30 minuten in de kano en de kreet " lluvia fuerte" luidde gelijk de retour naar de lodge in . Van een understatement gesproken, binnen de minuut waren we doorweekt. Terug naar de lodge waar we onszelf moesten zien te entertainen. Pietjesbakken voor pinten dan maar (moet ge daarvoor naar Bolivia tsjolen),bleken die kiekens nu toch wel geen koud bier te hebben zeker. Belgisch protest alom. De volgende ochtend clear blue sky, de kano in en op zoek naar wildlife. Een kleine greep uit het aanbod,dubbel punt (toetsenbord vol aziatische en hebreeuwse tekens) roze flippers,onafgewerkte sjakossen,apen,vogels in alle kleuren en formaten ,schildpadden,capybara's (soort met hormonen volgespoten cavia's) en vooral hordes bloeddorstige muggen. In de namiddag moesten we ons avondmaal bij elkaar zien te vissen met een koordje,een haak en wat vlees. Tom, sportvisser in hart en nieren sloeg gelijk een piranha aan de haak. Eventjes vreesde ik voor een complete afgang maar Fisherman Tom bleek niet in topvorm te verkeren. El Sucado ving zo maar eventjes 5 piranha`s en 2 stuks catfish, de teller van Fisherman Tom bleef op 1 piranhas steken. De roze flippers speelden constant rond ons visstekje, een schitterend schouwspel.Tijdens de avondlijke boottocht bestond ons grootste vertier erin om met onze pillelampen in de ogen van de alligators te schijnen, zodat deze oranje oplichtten.

Onder een loden zon naar Anacondas gaan zoeken, wat een briljant idee. Liters zweet in de pampas achtergelaten en een slag van de warmte opgelopen. Le pire de tout, in geen velden en wegen een slang te bespeuren. Een afknapper van formaat. Evy kon haar plezier niet op toen onze trip ten einde was. Evy en muggen, de liefde zal nooit ofte nimmer wederzijds zijn. Back to Rurre en de Mosquito bar, waar door een stroompanne geen ijskoud bier te verkrijgen. Van een koude douche gesproken. Back to La Paz en de geciviliseerde wereld, nooit gedacht dat we dit ooit over La Paz zouden zeggen.

Lieve kleine piranha

Sfeerbeeldje

Enkele van onze vriendjes

Welcome to the Jungle

La Paz

La Paz is lelijk, vuil, het chaotisch, druk, onwelriekend, Bolivianen in een voiture zijn pure moordwapens en tegelijkertijd heeft het toch zijn charme. We like this place. De eerste dagen La Paz werden al shoppend ( surtout zilver en textiel )doorgebracht, weinig spectaculairs te melden dus. De Boliviaanse post zal zijn werk hebben om alles in la Belgique te krijgen. Alles is hier zo ongeloofelijk goedkoop, ongeveer de helft van de prijzen in Peru. We hebben echt alle markten van La Paz afgelopen, gaande van de vleesmarkt (bad for the appetite),de bloemenmarkt, de fruitmarkt en de tovenaarsmarkt. Kruiden tegen alle mogelijke kwalen en ongemakken ( 90% van de remedies zijn potentiegerelateerd. de Zuidamerikaanse mannen zijn blijkbaar niet meer wat ze ooit geweest zouden moeten zijn), magische beelden van plaaster, geluksbrengers, lamafoetussen bij de vleet, opgezette kikkers en fortune tellers.

Den arrivee van de Ronde van Bolivia live meegemaakt,schitterend gewoon. Het enige wat we nu nog zo subiet voor de geest kunnen halen is dat de eerste 2 op het podium Collumbianen waren.

Over het culturele luik kunnen we superkort zijn, het Coca musuem and that is it.


Kristof en Evy

La Paz-bolivia

De avond in Copacabana werd nog een een uiterst aangename manier verdergezet. Eerst en vooral een ijskoud Pilsenerken drinken op het strand van Copacabana en wachten op de zonsondergang. Nu ja strand, dat stuk stof en gruis tussen de laatste huizen en het Titicacameer. Alleen wordt het op zo'n goede 3800m hoogte nogal koud en konden we niet anders dan terug naar het hotel sprinten om warme kleren op te halen. Alleen jammer dat onze sprintsnelheid wat afgebot is waardoor we de zonsondergang op een haar na misten. Na het verorberen van een heerlijke forel ( van ons leven nog zoveel forel niet gegeten als tijdens die week aan het Titicacameer) nog een stukje live music meegepikt in een tof cafeetje. Het bandje bestond uit enkele muzikaal aangelegde leden van de lokale hippie scene (softies tot en met), ze speelden wel niet slecht. Belangrijker was dat we gelegen in kussens een bijzonder smakelijke Baileys koffie konden degusteren.

Terug de boot op, naar Isla del Sol deze keer. Onze plan was om ons te laten afzetten op het noordelijke deel van het eiland en te voet naar het zuidelijke deel te wandelen, een slaapplaats te zoeken en de volgende dag terug te keren naar Copacabana. In het noordelijke deel nog wat ruines (beginnen er stilletjesaan onze buik van vol te krijgen) en een museum bezocht vooraleer aan de wandeling te beginnen. Tom de Haas ging er wederom als een pijl uit een boog vandoor, wij daarentegen kozen een wat langzamer tempo om volop van het landschap te kunnen genieten. Isla del Sol was echt het mooiste eiland in het meer dat we bezochten, het deed ons ergens aan Mallorca denken. Samen met 2 toffe Amerikaanse meiden (ze bestaan maar ge moet er goed naar zoeken) vonden we een proper en treffelijk onderdak voor de nacht. De zonsondergang werd bewonderd met een Pilsener in de hand en wederom waren enkele forellen zo dom dat ze zich lieten vangen.

Terug in Copacabana gelijk de bus op naar La Paz. Wat een ligging deze stad. Eerst doorkruisten we de arme buurten van El Alto (omgekeerde wereld, de armen boven in de stad en de rijken vanonder) om dan de stad geklemd tussen de canyon met de besneeuwde toppen van de Cordillera Real op de achtergrond te zien liggen. Enkele honderen meter lager kon de zoektocht naar een treffelijke slaapplaats beginnen. De zoektocht naar slaping was kattepis vergeleken met de zoektocht naar een cafeetje, ontgoocheld moesten we zonder night cap naar bed.

Onze eerste dag in La Pas was qua weer op z'n minst wisselvallig. De voormiddag werd benut op Tom zijn Ipod terug aan de praat te krijgen, helaas zonder enig resultaat. In de namiddag werd onze trip naar de Jungle vastgelegd. Donderdag tot maandag zitten we in en rond Rurrenabaque en volgende woensdag wagen we ons aan de Most Dangerous Road in the World.

Met ons gat op de zulle bekeken we de bonte mengelmoes van welriekende Indiaanse vrouwen, geuniformde schoolmeiden en straatverkopers die voorbij paradeerden. Ooit eens een blinde een DVD zien kopen, wijlie wel. Enkele luide knallen deden ons hart overslaan, geen La Paz zonder betogingen allerhande. De voetzoeker verkopers moeten hier gouden zaken doen. La Paz is een gevaarlijke stad, surtout wanneer het regent, de straten worden spek en spek glad.

Tot een volgende aflevering.

Evy en Kristof

Foto Isla del Sol

aan de familie Declercqk-Vanlaere-flappenoor en cheetah

Schitterend nieuws.
We zijn de invitatie voor een kort verblijf ten huize van nog niet vergeten. Kijken er al naar uit wanneer we ergens begin februari terug Kanegemwaarts gaan.
Taghonske heeft ons al enkele interessante tips aan de hand gedaan om winteravonden op een meer dan aangename manier door te brengen.

Kristof en Evy

Copacabana-Bolivia

Yes we are in Copacabana.
Eerst eventjes terug naar gisterenavond en het feest van Puno, ja ewel merci sante zulle. De fiesta begon nog redelijk kalmpjes met diverse optochten en tal van lokale Santa Cecilia Amigos die het best van zichzelf gaven. In de vroege avons nog een optreden van een lokale rockgroep meegepikt. Potten zullen deze jongen nooit breken, pakken daarentegen ging ze een stuk beter af. Apotheose van de avond: el grande fuego artificiel. Stad Puno had nog vlug een container stocklot vuurwerk made in China ingekocht om de avond feestelijk af te sluiten. De dirigent van het spectacal en zijn assistente waren de sterren vanhet veld. Vader +/- 80 jaar oud en moeder telde al weinig lentes minder besloten er letterlijk en figuurlijk een knalspectakel van te maken. Midden het plein en dus midden het volk hadden ze hun stekkie gevonden. De taakverdeling was als volgt, moeder constant geen en weer rennen met haar armen vol vuurwerk, vader met zijn sigaret het vuur aan de lonten steken. Ok, af en toe kwam er een pijl in het publiek terecht en verschoeperde links en recht wat haar en jassen. Maar ach, een kniesoor die daarom maalde. Want de drank vloeide meer dan rijkelijk en de band, wel die speelde onverdroten voort.

Copacaba is meer dan laid back, boring is misschien een beter woord. Behalve alweer een kathedraal en het Titicaca meer valt er weinig te zien en te beleven. Morgen de boot op voor 2 dagen Isla del Sol en daarna vlug de bus op naar La Paz.

Tot in La Paz

Kristof en Evy

Puno-Peru

Relaas van 2 dagen eilandhoppen. De rieteilanden van de Uros bleken overgecommercialiseerd tot en met. Al blijft het natuurlijk wel een uniek bezoekje. Helaas voor ons was het bezoekje van een te korte duur. Ze hadden ons vergeten af te halen. Ja, de Peruanen maken het de laatste dagen echt wel kakelbont, alles wat ze moeten doen voor ons loopt in het honderd. De dommigheid straalt ze nu echt wel af, de gemiddelde BLO'er is hier een intellectueel. Nu ja we kunnen er een boom over opzetten en veralgemenen met het gevaar dat we racistisch over komen, dus laten we het maar voor wat het is want morgen zitten we toch in Bolivie.
Bon, we wijken af. De gezondheidsproblemen zijn nog altijd niet opgelost en dus met een F1-kak de boot op naar Amantani. Aangekomen op Amantani stonden daar enkele beeldschone eilandbewoonsters ons al spinnend (wol) op te wachten om ons onderdak aan te bieden. Wijlie+Taghonsken mee met Olga naar haar nederige stulpje. Naar verluid bestond het middagmaal uit patattesoep met patatten (Sucado liet het culinaire genoegen aan zich voorbijgaan en bleef in zijn nest liggen). In de late namiddag toch nog ons lijf een laatste keer aangevuurd en een wandelingetje naar het hoogste punt van Amantani gemaakt om de zonsondergang te aanschouwen. Na het avondmaal bestaande uit rijst met frieten en patatten (sucado in zijn nest) werd de dag afgesloten met een verkleedpartij en enkele wilde rondedansen (folkloristisch feestje noemen ze dat). Tom met een poncho over zijn kop en Wally in 3 rokken, nog enkele onderrokken en nog wat ander traditioneel textiel gedrapeerd hebben het spectakel live meegemaakt. Amantani is een eiland zonder auto's, honden,politie,dokter,electriciteit en vooral jammer voor de Amantiaans boys knappe madammen.
De tweede dag werd koers gezet naar het eiland Taquile alwaar we een mooie wandeling rondom het eiland konden maken. Na het middagmaal werd het anker gelicht en voeren we terug naar de thuishaven Puno.

Evy en Kristof

Foto feest Puno

Foto Isla Taquile

Foto Isla Amantani

Foto Islas Flotantes Uros

Foto Silustani

Puno / Peru - Lago Titicaca

De laatste dagen Cuzco weinig tot niets uitgericht. Daar zat de hamburger in Norton's voor heel wat tussen. Van zaterdag tot maandag was het sprinten van het bed naar de pot en vice versa de voornaamste fysieke activiteit. Ons geluk was blijkbaar opgebruikt.
De momenten zonder fysieke ongemakken toch nog aangenaam doorgebracht. De masseur en de coiffeur nog een sol laten verdienen. Middenin een processie gesukkeld en toch een klein stapje in de het Cusqueniaanse nachtleven kunnen zetten.
Bij de weg, het was bijna gedaan met foto's te posten. Tijdens een wandeling in een van de wat afgelegenere straten van Cusco kreeg ik plots een klets natte vuiligheid in mijn nek gedeponeerd, in de fractie van een seconde dat ik afgeleid was stond de rits van mijn heuptasje al open. Gelukkig hadden op voorhand genoeg gelezen over de verschillende berovingsmethodes van de locale badguys. Een gewaarschuwd man is er nog altijd 2 waard en enkele flinke elleboogstoten en een paar oervlaamse verwensingen later konden de dieven zonder enige buit he hazepad kiezen.

Ondertussen zijn we aan het eind van nze passage in Peru aanbeland. Vandaag een vrij actiee dag gehad. Alle bezienswaardigheden van Puno bezocht. Puno telt maar 2 bezienswaardigheden. De Yavari is een boot die gebouwd werd in Hull, naar Zuid-Amerika gevaren werd, in stukken en brokken uiteengehaald en daarna met ezels over de Andes naar het Titicacameer gebracht werd. By the way, de Peruvianen hebben de boot achteraf nog in elkaar geknutseld gekregen. Dankzij de taxichauffeur die ons bij de verkeerde boot deponeerde hebben we 2 boten voor de prijs van 1 gekregen. En ja, de andere bzienswaardigheid was de kathedraal, kerkje van dertien in een dozijn. In de namiddag de begraafplaats van Sillustani bezocht. Schitterende plek op een schiereiland met graftorens uit de pre-inca en inca periode.

Morgen en overmorgen staat een sessietje Island-hopping op het programma- de drijvende rieteilanden van de Uros en het eiland Amantani. Op Amantani overnachten we bij de plaatselijke bevolking. Donderdag via het eiland Taquile terug naar Puno en vrijdag de bus op naar Bolivie-Copacabana.

Groetjes,
Kristof en Evy